Tych Świąt nie zapomnimy nigdy…

Nam Święta Wielkanocne kojarzą się właśnie z naszą Anią. Minął już cały rok od czasu, gdy jesteśmy razem. Czekaliśmy prawie półtora roku na TEN TELEFON z ośrodka adopcyjnego.

Zaczynał się Wielki Tydzień, przygotowania przedświąteczne pochłaniały nas całkowicie. Nie myśleliśmy w ogóle, że ten moment, na który tak czekaliśmy nastąpi właśnie wtedy, że od Świąt Wielkanocnych zmieni się całe nasze Życie. We wtorek, gdy wracaliśmy obładowani przedświątecznymi zakupami, nagle zadzwonił telefon. Mieliśmy zajęte ręce i nie odebraliśmy go wtedy. Kto by mógł przypuszczać, że to właśnie Ta Wiadomość, na którą tak czekaliśmy.

Dopiero w domu zobaczyliśmy, że to telefon z ośrodka adopcyjnego. Trzęsącymi rękami oddzwanialiśmy. Następnego dnia jechaliśmy z panią z ośrodka na spotkanie z Anią. Nasza córeczka miała 3 latka i czekała na nas z „Ciocią” (panią, która prowadziła pogotowie opiekuńcze, zresztą kobietą o „wielkim sercu”), którą mocno trzymała za rękę.

Gdy spojrzała na nas tymi wielkimi, orzechowymi oczami i drżącym głosem zapytała, czy teraz my będziemy jej mamą i tatą mieliśmy w oczach łzy. Była taka jak sobie wymarzyliśmy.  Jeszcze tego dnia złożyliśmy wniosek o przysposobienie.

Nie wiem, jak to się stało, bo chyba zwykle zajmuje to znacznie więcej czasu, ale z pomocą pracowników ośrodka, w Wielki Piątek zabieraliśmy Anię z pogotowania opiekuńczego do naszego domu. Rozprawa adopcyjna odbyła się w sądzie rodzinnym dopiero za 2 miesiące, ale to nie miało już dla nas takiego znaczenia. Ania była nasza od pierwszego spotkania i była już z nami.

Tych Świąt nie zapomnimy nigdy… odnaleźliśmy wreszcie naszą córeczkę!