Czy żałuję?

• Że nie robię kariery… w zasadzie ona sama ominęła mnie szerokim łukiem, gdy pojawił się mały człowieczek, który zmienił całe moje życie,
• Że wciąż piorę dziecięce ubranka i żadne odplamiacze nie są w stanie usunąć pojawiających się kolejnych, jeszcze bardziej wyszukanych plam,
• Że wciąż znajduję to na dywanie, to na podłodze, a czasem i kanapie: resztki ryżu, buraczków, czy marchewki. A nasze mieszkanie staje się coraz bardziej kolorowe i zaśmiecone,
• Że wszędzie czyhają na mnie „zabawko-pułapki” i muszę nieźle się rozglądać, by nie potknąć lub nie nadziać na kolejne przedmioty z dziecięcego świata,
• Że dwoję się i troję, by przemycić chociaż małe warzywko, które trafi do brzuszka mojego niejadka, ale czujny maluch i tak wynajduje choćby najmniejszy kawałek i słyszę tylko jedno „niedobre… niedobre mamo, nie chcę, nie chcę”,

Czy żałuję?

• Że wciąż muszę chodzić na najbliższy plac budowy, by godzinami oglądać koparki, ciężarówki z wywrotką, dźwigi, betoniarki, walce, choć nigdy nie przepadałam za takimi pojazdami, a budowy omijałam szerokim łukiem,
• Że co rano się zrywam, by podziwiać przez okno hałasującą śmieciarkę, która oczyszcza naszą ulicę z resztek i odpadów, bo przecież jest taka ciekawa,
• Że odpowiadam na tysiące pytań, które czasem wprawiają mnie w konsternację, a czasem potwornie nudzą i tracę cierpliwość, gdy przy każdym mijanym drzewie muszę na nowo potwierdzać to samo: „tak to drzewo liściaste”,
• Że większość wolnego popołudnia spędzam na placu zabaw, w nieskończoność oglądając te same obrazki, ile ja mogłabym zrobić właśnie w tym czasie, gdy buduję kolejne babki w piasku, czy układam kasztany i szyszki,
• Że czytam dziecięce książki i oglądam dziecięce bajki i już ten dziecięcy świat wychodzi mi bokiem, ale gdy tylko próbuję przełączyć telewizor, lub poczytać bardziej poważną książkę, słyszę tylko jedno „baje, baje chcę”,

Czy żałuję?

• Że jestem najważniejsza i nic beze mnie, nie może się odbyć, że muszę o wszystkim wiedzieć, każdym zbudowanym zamku z klocków, każdej babce z piasku, każdym narysowanym autku. A chciałabym się skupić, by choć chwilę popracować, by w końcu zrobić te „naprawdę ważne rzeczy”,
• Że każdy mój pocałunek, koi nawet najgorszy ból i żadne lekarstwo z jego mocą nawet się nie równa,
• Że jestem niewyspana, bo w środku nocy nie raz budzi mnie płacz mojego dziecka, które przez sen krzyczy „mamo, boję się, boję”, a tak chciałabym choć wyspać się w weekendy,
• Że muszę wstawać o świcie i udawać słowika, a całą sobą jestem sową,
• Że mój świat stał się prosty i ograniczony do kupek, zupek i spacerków, a kiedyś był taki wysublimowany.

I, że zamiast realizować się zawodowo, muszę robić rzeczy, które po prostu pozwolą nam przetrwać

i choć czasem się złoszczę, i podniesionym głosem mówię „pozwól mi wreszcie popracować”, „pobaw się w końcu sam”, czy „nie zawracaj mi głowy”

To wiem, że to jest właśnie ten najpiękniejszy czas w moim życiu, który nigdy już nie wróci.

Tylko teraz mogę najpełniej być mamą,

bo właśnie teraz dla tej małej, kilkuletniej istotki, jestem całym światem.